Espertar

O tempo esgótase nestes días de xaneiro entre papeis e cuncas de café.

Os días son longos e as horas de lecer trócanse nun ben escaso e moi prezado. Por eso tódalas mañás cumpro con dous rituais que me permiten aturar o resto do día sen excesivas tribulacións.

Ritual da ducha:

Ó carón da miña cama sempre deixo preparada nunha cadeira a roupa que me vou por ese día, de xeito tal que, no momento exacto no que sóa o meu móbil, levántome dun chimpo e vou direito cara o baño.

Poucas sensación me producen maior pracer que o son da auga ó caer, a luz tenue, o bafo pousándose sobre o espello... As cousas cóbrense dunha cegueira abrancuxada, coma se unha xeada coidadosa as fose aloumiñando.

Síntome illado, sumerxido nun ventre adormecido, limpo, puro e irreal.

Os músculos espertan dun sono para dárense a outro que non por ser consciente é menos reparador, e os ollos afanse á claridade deixando atrás as néboas dos soños...

Só entón me sinto con forzas para me dirixir a cumprir có segundo ritual...

Ritual da bebida:

Através da parede chégame o ledo balbordo dos nenos do piso do lado que se erguen e saúdan a mañá entre rifas, risas e berros. Ese barullo mestúrase có arrecendo amargo que sobe dende a cafeteira e, ó acubillo dese silencio lostregante que so os sons lonxanos crean, mergullo os meus beizos na insondable escuridade da súa fumeante superficie.

É ese o intre máis relaxante do día que todavía non rompeu. Lonxe do ruido e das obrigas, centrada a miña mente no mundo das sensacións, arrolado pola temperada marcha do café pola miña gorxa... 

Cantas veces non terei ficado abraiado da ledicia que me supoñen estes pequenos actos!

Logo, como é costume, vén o sol e con el o estudo, o cansazo, o traballo e a inquedanza. Mais unha parte de min, a que disfrutou da paz pretérita dos meus santuarios matinais, continúa relaxada, queda e sorrinte, desfrutando do recordo da felicidade ata o día seguinte.