senon a falta de vida
que unha noite estrelecida
pode tornar ficción?
Que é o vento que zoa
senon un titán morto, ferido
que ouvea embravecido
o seu suspiro final?
Ollo cara o ar
que olla calado
cara as tebras do pasado
e as tebras que virán
E neste ollar e ser ollado
temeroso das miradas
a face cuberta de bágoas
canto o cantar dos vencidos
Cantar de brétemas e abrentes
cantar dos penedos e os castros
cantar da terra, dos soutos e canastros
que sembran a as leiras e o mar
E conmovido deste espíritu vital
esmorecido nesta neboa temperada
durmimos e soñamos coa victoria
coa loita o amor e o verán.
No hay comentarios:
Publicar un comentario