Copa Del Rey

Nunca entenderei de fútbol. Como bo arquetipo que son sempre me aburriron os deportes, e xa non digamos ese, cunha morea de xente a meter barullo porque unha pelota entre entre tres paus ou choque contra un deles.
Sen embargo, gústeme ou non, o fútbol move e motiva á poboación, faina sufrir, chorar ou rir cós éxitos e fracasos dos xogadores do seu equipo. É dicir, gústeme ou non, o deporte é quen de darlle saída a unha chea de sentimentos.

Dentro duns días vaise celebrar a chamada "Copa del Rey" e os equipos que se van enfrontar na final son o Barça e o Atlético de Bilbao.
Todos sabemos que Catalunya e Euskadi son as dúas nacións deste país nas que é maior o impulso independentista, e semella lóxico crer que polo tanto ese sentimento estará presente nos seus afeccionados, que ven a final como un escenario perfecto para deixar claro que a parte de gustarlles o fútbol gustaríalles ser independentes e non ter que formar parte de España.

Algúns opinarán, como xa teño ouvido pola rúa, que; se non queren ser españois, xogar a copa do rei é unha parvada, e que mellor farían quedándose na casa vendo pasar a vida ou expresando os seus anceios de independenza doutro xeito.
Eu pola miña banda non o teño tan claro. Explícome.


1) Fútbol é fútbol

"Si no les gusta ser españoles que no jueguen la copa del rey"
Sexamos realistas, unha competición de fútbol é iso, unha competición de fútbol.
Por esa regra poderiamos dicir que non xoguen a liga tampouco (porque é española), pero as competicións serven para deixar claro o bos ou malos que son xogando ó fútbol, e o nome que teña o título en particular creo que ven dando o mesmo, porque que eu saiba esta competición existiu na república e en época de Franco.
Ademais, canta xente neste país está disposta a deixar que teñan as súas propias seleccións para competir a nivel internacional sen se servir da marca España? Pois iso...

2) A visión de España.

 Pode que os vascos e os cataláns non queran ser parte de España pero, é que acaso esta España que temos unifica os anceios dos pobos que habitan nela?
Existen dous bloques, os periféricos e os centralistas que se enfrontan entre sí continuamente.
Só fai falla ler os hashtags de twitter para enterarnos das opinións de moitos "españoles de bien" que opinan cousas tan pouco tópicas e tan incluíntes nun proxecto común como que o galego é para falar coas vacas, os vascos son todos terroristas ou proetarras e os cataláns son uns ladróns que lle roubaron os cartos á marabillosa España (da cal forman e non forman parte nunha antítese perfecta)
A reacción? Pois moitos vascos, cataláns e galegos falando da "Puta España" e do "Rei borracho e putero" Acción e reacción, nada novo baixo o sol.

Queremos un país no que non se profiran insultos e descalificacións cando soe o himno? Pois creemos un país no que se ensine a pór en valor a riqueza cultural e a variedade, no que non teñamos de xefe de estado a un señor cuxa familia foi a maior plaga unificadora e centralizadora que sufriu a península e que reina pola gracia de deus e dun dictador que oprimiu tódalas culturas de España agás unha. Ó mellor entón teríamos unha competición sana na que as diferencias se celebrarían e quedarían nun pique deportivo que se difuminaría ó día seguinte.

3) Os símbolos

Estamos no mesmo de antes, a bandeira e o himno non son unha construcción de todos, son a adopción dos símbolos da dictadura cun lavado nesa "transición modélica" na que todos esqueceron todo sen esquecer nada ningún.
Cada vez que vexo unha bandeira de España ou escoito o himno non podo deixar de pensar na ideoloxía que subxace a eles, nese afán absurdo de identidade absoluta, de centralismo cheo de po e de carteis de "Sea usted patriota, hable castellano"

Cando asumamos que neste país existen moitas linguas, moitas culturas, moitas formas de pensar e aprendamos a convivir e a non insultarnos polas nosas diferenzas; tal vez entón consigamos un himno e unha bandeira da que nos sentir orgullosos superando este patriotismo de confrontación que fai que mentres uns cuspan na bandeira do estado outros o fagan na ikurriña.