Esperto pola mañá cedo coa choiva a bater na fiestra. Levanto un pouco a persiana e guicho pola fenda de luz que entra no meu cuarto.
Fóra o vento zoa manseniño,coma se tivese medo de molestar á cidade que todavía non se ergueu, mentres ó lonxe os piñeiros e eucaliptos abanean na aba do Montealegre.
Baixo a miña ventá un chopo ofrece as súas gallas a pegas e carrizas que có seu rechouchío saúdan ó amencer.
Síntome ben en Ourense. Gústame a súa tranquilidade, o aire que cheira a terra húmida e a orballo, a cor verde que invade ata o último recuncho das fendas da estrada e da beirarúa.
Alédame saber cando me deito que á mañá seguinte me agarda un día de biblioteca con Jose e que, ó saír, Nuria e máis eu quedaremos para tomarmos algo nalgunha terraciña onde ela lle poida dar ó vicio do tabaco mentres latricamos de calquera tema sen importancia.
Lonxe de aquí non existen as camiñatas infinitas con Héctor pola beira do Miño, non hai tardes no Miudiño e non brindo con ledicia mentres baleiro coa miña sede botellas de licor café. Lonxe desta terra non berro a pleno pulmón cancións de Lamatumbá, non discuto có meu pai sobre parvadas, non teño á miña avóa fitando cara mín preocupada polo meu ton de pel e esixindo constantemente que me faga probas por se teño anemia.
Lonxe de Ourense non podo darlle unha aperta á miña nai tódalas mañás, non me vacilan as miñas irmás e ninguén me chama Bertis como fai Débora.
Pode non semellar importante, pero o é tanto como o pode ser a miña dita.
Un non pode escapar ó que é, e como bo galego, saín morriñento.
Fermosos sentimentos, fermosas vivenzas... Goza delas todo o que poidas.
ResponderEliminarSaúdos
O mesmiño me pasa a min... sair á rúa e que non cheire a salitre, nin poder camiñar pola area da praia, nin poder darte o pracer de ir camiñando a todas partes... habemos de voltar, non te preocupes
ResponderEliminarais.. miña terra galega....
ResponderEliminar