Do pensamento crítico

Ás veces é complicado obter unha imaxe completa do mundo para xulgalo tal e como é.

Cando somos nenos a nosa concepción da realidade é limitada, universalista e maniquea.

Branco ou negro, bo e malo, xusto e inxusto, forte ou débil... Ese mundo, por incompleto, é un lugar feliz, sen complicacións e onde as actuacións pódense rexir por un código inalterable.

Sempre que cumplamos os preceptos sentirémonos ben e, se rematamos por infrinxir unha norma, podemos ollar cara cada un dos puntos da enorme lista que se nos ofrece, reparar naquel que nos saltamos e, reconfortados coa concreción da falta, arranxar a desfeita.

Coñezo xente que dunha forma máis ou menos inconsciente decidiu vivir para sempre nese paraíso infantil, sen se atreveren a replantexarse o porqué de se comportaren como o fan, sen guichar pola raiola de dúbidas que se filtra polas fendas das súas barreiras mentais.

Coma sempre nestes casos a comodidade érguese coma valedora da tradición, e xa que a xente nace cativa e sinxela, moitos coidan que se introduciren nas metafísicas da moral é algo demasiado complexo como para esgotaren neso o seu tempo e as súas enerxías.

Pensan como os seus avós crían que tiñan que pensar, soñan o que se lles permite e, se alguén se atreve a emitir unha opinión discordante do sentir maioritario, ollan para el con estupor e desprezo porque por uns intres os sacou da comodidade do seu sono.

Non sei a vós, pero a mín prodúceme unha gran inquedanza que os xuizos das persoas estén rexidos polos guionistas das series de televisión, polos informativos das empresas dos multimillonarios dos medios e polo poder oficial que, manseniñamente e case sen nos decatar, vainos aparvando e enchendo os nosos  cerebros de complacencia, da ledicia das pericas que seguen ó pastor balando e comendo herba.

Creo que foi Saramago o que dixo que se ben non se pode crer que exista unha conspiración para facernos cada vez máis parvos, o feito é que os actuais medios de comunicación tenden a estupidizarnos. O antigo "panem et circenses" dos romanos é agora un "must" para as nosas sociedades, e ninguén me negará que para non termos "panem" a meirande parte do mundo está bastante tranquila.

Tal vez me esté radicalizando e non sexa máis ca un deses "señoritos" que ven o mundo moi mal e critican un sistema no que están afundidos ata as orellas, pero é que últimamente sinto que nos diriximos a bo paso cara un colapso do pensamento crítico, que a xente xoven non ten ganas de cambiar as cousas, nin sequera inquedanzas, e que ven a situación con pasividade, do mesmo xeito que contemplarían a caída dun asteroide sobre a terra...

Non sei se estou esperto ou se tamén eu perdín fai tempo a capacidade de razoar, pero polo menos vou tentar recuperala con tódalas miñas forzas.

Deixemos de dar balidos e comecemos a ler, a falar, a cuestionar, a soñar, a desexar e a interrogarnos sobre que clase de sociedade somos. Dese xeito tal vez ainda quede algo polo que loitar.