O homosentimentalis

(Comezo aclarando que o termo homosentimentalis non é meu, escoiteino fai anos nalgún lugar ou pode ser que o lera pero agora mesmo non recordo a fonte exacta)

Non existe cousa máis sinxela neste mundo que decidir guiar o entendemento polos sentimentos e non ó revés.

Nos nosos medios de comunicación prima o efecto inmediato, ese que permite acaparar audiencias altas, ese que provoca unha reacción emocional rápida, profunda e duradeira. Sangue, bágoas, faces contraídas pola carraxe ou polo medo; é o que vende, o que gusta e o que se estila.

Ó problema capital que lle vexo a este tipo de comunicación ten que ver máis coa retroalimentación que produce na sociedade que con que me pareza soez de base. Explícome.

As bases da humanidade son as que son, e se os nosos sentimentos e emocións subsistiron e teñen tanto impacto sobre as accións a día de hoxe é porque son evolutivas. 

Pero cando me refiro a que son evolutivas, refírome para o individuo. Zoupar cando te zoupan, chorar cando estás triste ou fuxir cando tes medo son bases lóxicas da bioloxía humana que che permiten defenderte, atraer a atención dos semellantes en busca de axuda, ou evitar que te maten (nestes casos que citei)

Agora ben, son evolutivas para a sociedade? A experiencia dinos que non.

Xulgar en base a sentimentos é xulgar coa lei do talión. Ollo por ollo, dente por dente, golpe por golpe.

Un estado avanzado non pode permitir iso porque deste plantexamento da xustiza só pode nacer a anarquía máis absoluta e desoladora.

Os sentimentos como sociedade hai que aprender a controlalos, e os medios de comunicación deberían contribuir a ese control dando unha información veraz, tentando que o público empatice cós dous bandos ou polo menos coñeza a versión das dúas partes. As televisións, xornais e radios deberían preservar a presunción de inocencia dos acusados e non establecer xuizos paralelos ou dar versións parciais do que ocorreu.

A lei do talión é moi vistosa, moi fácil de aplicar, moi emocional e extremadamente ineficaz. Como dixo Gandhi "Ollo por ollo e mundo rematará cego"

Todo esto do homosentimentalis escríboo en base ó da praia de Orzán.

Cometer imprudencias é malo, e que morran tres policías tentando salvar a un inconsciente de se afogar é algo que por absurdo provoca dor e enfado.

Pero se xulgamos con tal severidade a un rapaz que se emborrachou unha noite e se meteu na auga da praia tamén deberiamos facer o mesmo coa persoa que fuma na cama e provoca un incendio no que morre un bombeiro, có que non lle pasa a ITV a tempo ó coche e ten un accidente no que se matan el/ela e os seus fillos... 

Pero non o facemos porque os medios de comunicación non nolo poden vender tan ben, porque non son estranxeiros, porque a causa-efecto non é tan directa, porque non conseguiron fotos dunha festa na que aparecen borrachos para polas no seu xornal...

O outro día anunciáronse en España reformas da xustiza. Sen entrar a xulgar as outras (que tamén teñen o seu) só me gustaría fixar a atención na de "Cadea perpetua revisable para aqueles delitos que causen unha grande alarma social"
Estamos a falar en serio? Cómo medimos a alarma social? Caeranlle a un máis anos por darlle unha lavazada a un presentador da televisión que por matar a un indixente? Como se pode establecer o concepto "alarma social" como base xurídica?

Estas son as consecuencias de manipular os sentimentos.

Deixemos de xogar coa dor das familias e pensemos se queremos ser persoas ou se preferimos ser homosentimentalis. Eu pola miña banda teño clara a escolla.